زندگی خلبانی که مردم هیروشیما را قتل عام کرد

حمله اتمی به هیروشیما نخستین حمله اتمی در جهان بود. در سال ۱۹۴۵ «پاول تیبت» با بمب اتمی موسوم به «پسر کوچک» این شهر را نابود کرد. وی نه تنها هرگز ابراز پشیمانی نکرد بلکه برای چنین اقدامی مدال گرفت.

ماجرا از یکشنبه آفتابی ۶ آگوست ۱۹۴۵ شروع شد وقتی که مردم شهر هیروشیما متوجه حضور بمب‌افکنی در آسمان شهرشان شدند. ناگهان زمین با بمبی لرزید و سپس دود فراوانی به هوا برخواست که شبیه قارچ سفید بزرگی بود. مردم هیروشیما این صحنه‌ها را در شرایطی می‌دیدند که تیبت با جنگنده مدل (B-29) موسوم به (Enola Gay) در مسیر بازگشت بود.

هرگز یک شب هم بی‌خواب نشدم

تیبت نهم اکتبر ۱۹۷۶ در برابر ۱۸ هزار تماشاگر درباره آن روز صحبت کرد.البته ژاپنی‌ها از این اقدام با خوشحالی یاد نکردند.

شهردار هیروشیما در نامه‌ای، برای تیبت نوشت: «نمایشی از بمباران اتمی، توهینی برای شمار نامعلوم کشته‌شدگان و افرادی است که همچنان با اثرات این حمله دست به گریبان هستند.» شاید به همین دلیل بود که «جرالد فورد» رئیس جمهور وقت آمریکا از دولت ژاپن عذرخواهی کرد. با این حال تیبت گفت: « هرگز به این دلیل که بمباران اتمی را رهبری کردم ، بی‌خواب نشدم.»

باید گفت که پرواز، تیبت را مانند یک کودک به وجد می‌آورد. این چیزی بود که پدر وی با آن موافق نبود.پاول جوان پیش از خلبانی پزشکی می‌خواند اما در سال ۱۹۳۷ تصمیم‌ گرفت که به ارتش بپیوندد. تیبت در طول جنگ جهانی دوم با استفاده از جنگنده (B-17) ده‌ها بار کارخانه‌های آلمانی و فرانسوی را بمباران کرد و به زودی توانست درجه سرهنگ دوم را به دست آورد.

تیبت در میانه تصویر در حالی که پیپ مشهورش را بر لب دارد

خلبان بلندپرواز آمریکایی ماموریت‌های متعددی را سپری کرد تا  اینکه اواخر تابستان ۱۹۴۴، ژنرال «اوزال اینت» فرمانده نیروی هوایی با وی تماس گرفت و درباره عملیاتی که قرار بود برای نخستین بار در آن از بمب اتم استفاده شود، با وی صحبت کرد.اینت در بخشی از توضیحاتی که درباره ماموریت تیبت به وی داد گفت: «اگر موفق شوی، قهرمان می‌شوی اما اگر شکست بخوری، زندانی خواهی شد.» با همه اینها تیبت همچنان انگیزه‌ داشت که به نیومکزیکو برود و با «رابرت اوپنهایمر» دانشمندی که بر روی بمب اتمی کار می‌کرد دیدار کند و درباره قدرت نابودکنندگی بمب اتم اطلاعاتی به دست آورد. از این به بعد وی تمرین‌هایی را با افرادی که زیر دست او بودند آغاز کرد.

تینیان پایگاه جزیره‌ای آمریکا در اقیانوس آرام محلی بود که تیبت مهمترین ماموریت زندگی خود را در ساعت ۲:۴۵ دقیقه صبح آغاز کرد تا بمبی به وزن ۴٫۵ تن را که به آن پسر کوچک می گفتند بر سر مردم هیروشیما بریزد. هر کدام از نیروهای همراه وی با خود اشیایی را به هواپیما آوردند که گمان می کردند برایشان شانس می‌آورد و تیبت هم پیپی را با خود آورد در این مرحله برای دیگر افراد مشخص شد که مقصد این ماموریت هیروشیما و استفاده از بمب اتم است.

 «انولاگی» نام مادر تیبت که وی این نام را روی هواپیمای خود گذاشته بود

سرانجام تیبت و همکارانش ساعت ۸:۱۵ صبح به وقت ژاپن بمب پسر کوچک را در هیروشیما رها کردند. با انفجار این بمب، قارچی بزرگ در هوا بزرگ و بزرگ تر می‌شد در یک چشم به هم زدن ده ها هزار نفر کشته شدند و کمی بعد تیبت با غرور اعلام کرد: « بچه‌ها! شما اولین کسانی بودید که اولین بمب اتم را انداختید.»

البته همه افراد احساسی مانند تیبت نداشتند. «رابرت اچ.شومارد» مکانیک پرواز بعدها گفت: «در این ابر هیچ هیچ غیر از مرگ وجود نداشت.» همچنین «رابرت ای لوئیز» کمک خلبان هم در سفرنامه خود نوشت: «خدای من! ما چه کار کردیم؟»

 چند ساعت بعد انولاگی بار دیگر در تینیان فرود آمد و در شرایطی که آمریکایی‌ها پیروزی بزرگی را جشن می‌گرفتند،  حس«یوشیتو ماتسوشیگه» عکاس ژاپنی قابل توجه است وی گفت که جاری شدن اشک به او اجازه نداد تا بتواند آنطور که می‌خواهد عکاسی کند.

کشتاری که تشویق شد

پل تیبت ۹۲ سال عمر کرد و برای بمبارانی که به مرگ ده‌ها هزار غیر نظامی منجر شد، هرگز ابراز پشیمانی نکرد. وی برای انجام این عملیات مدال دریافت کرد؛ دومین مدال ارزشمند ارتش آمریکا.

و در مقابل همه انتقادها در زمینه عملکردش گفت که این اقدام زندگی شماری را نجات داده است چرا که اگر آمریکا ژاپن را اشغال می‌کرد، در هر ۲ طرف باید قربانیان بیشتری می‌دادند.

تیبت در سال ۱۹۸۱ با یکی از بازماندگان حمله اتمی به هیروشیما دیدار کرد

 و وقتی از وی پرسیدند که از این اقدام که مرگ بیش از ۱۴۰ هزار زن، مرد و کودک را به دنبال داشت پشیمان است؟ گفت: « نه به جهنم!»

انتهای‌پیام/